Mission 1 - Soulmate Couple

"ฮันนีมูน!!?"ซิงซิงพูดออกมา
"ด..เดี๋ยวเซ่"ซิงซิงตะโกนแต่กลับโดนแฮปลากไป 
"งั้นข้าขอไปที่นึงก่อน.."ซิงซิงพูดอย่างเหนือยแล้วพาเข้าไปที่หน้าผาแห่งนึง
"มองไปบนฟ้าซิสวยไหมหล่ะ?"ซิงซิงถามแล้วมอวไปบนฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวไปหมด
"ตรงกับชื่อข้าเลย ซิง แปลว่า ดาว รู้ไหมแปลกนะคนที่บ้านของโซลนะมีแต่ชื่อที่เกี่ยวกับท้องฟ้า เหม่ยเทียน ท้องฟ้าที่สวยงาม มาจาก
คำว่าเหม่ย ที่แปลว่าสวยงาม กับ เทียน ที่แปลว่าท้องฟ้า ส่วนแม่ของโซลนะ ชื่อเทียนซิง ก็ดวงดาวบนท้องฟ้า"
"ปกติเวลาข้าไม่มีไรทำก็จะมาที่นี่แหละ แถมจุดตรงนี้นะ ตอนพระอาทิตย์ขึ้นนะเพอร์เฟ็คเลย"

"งั้นเรามารอดูพระอาทิตย์ขึ้นกันเถอะ" แฮปว่าพลางดึงข้อมือซิงซิงเบาๆให้นั่ลงด้วยกัน 
 "นี่เธอเห็นดาวนั้นไหม" แฮปชี้ไปที่หมู่ดาวนึง ที่มีดาวสามดวงเรียงติดกันอยู่ นั่นก็คือเข็มขัดนายพรานในกลุ่มดาวนายพรานนั่นเอง 
"อือ"
 "ให้เธอจินตนาการแล้วกันนะว่า ดวงที่อยู่ตรงกลางคือฉัน ส่วนอีกสองดวงก็คือตัวเธอเอง" แฮปหันมาฉีกยิ้มให้หญิงสาวในความมืดมิด 
 "เวลาที่เราห่างกันแล้ว คิดถึงฉันเมื่อไร เธอก็มองไปที่กลุ่มดาวสามดวงนั้น" แฮปบอกพลางจับมือหญิงสาวชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า 
"คงหละอย่างกับข้าเลยปกติข้าชอบดูพระจันทร์นะ...เพราะตอนที่ข้ามักจะเห็นมันมักจะเป็นวันเพ็ญอยู่เสมอ"
 "และถ้าฉันคิดถึงเธอทั้งสองคน ฉันก็จะมองบนท้องฟ้า แล้วมองไปที่กลุ่มดาวนั้น และจะนึกถึงเธอ เหมือนกัน" แฮปส่งยิ้มตาหยีให้ 
 "แหม ฉันนี่น้ำเน่าจริงๆ เลยแฮะ" แฮปหัวเราะน้อยๆ พลางนอนหงายลงไปกับพื้นมองท้องฟ้าที่พร่างไปด้วยดวงดาวที่น้อยกว่าทุกวัน 
รอพระอาทิตย์ขึ้น
"ใช่น้ำเน่ามาก แต่ชินแล้วหละ เพราะข้าก็ชอบดูแนวนี้อยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ตัวข้าโดยตรงนะ โซลต่างหาก แต่พอนางดู ข้าก็ต้องดูด้วยจนติด"
เธอหัวเราะออกมาแล้วพลางตัวนอนลง
"ข้าชอบเวลากลางคืนจัง.."เธอพูดออกมา
"ไม่ง่วงบ้างเหรอ?"ซิงซิงถาม
"ข้านะมันเป็นจิ้งจอกจะนอนไม่นอนข้าก็ไม่เหนื่อย แต่กลัวเบื่อมากกว่า"
"สบายใจจัง...ที่แน่ๆตอนนี้ไม่มีใครทำอะไรเราได้หรอก เพราะไม่ค่อยมีใครสามารถเค้ามาได้ในอีเดอเนียอยู่แล้ว ถ้าพวกนั้นมาพวกนั้นก็ต้องตายเพราะคลื่นสมองขอวพวกเรามันแรงกว่ามนุษย์ทั่วไป คนที่เค้ามาสังหารเราวันก่อนก็น่าจะเป็นชาวอีเดอเนียนี่แหละ แต่คงไม่มีใครจ้างแล้วหรอก สบายใจได้"เํธอกล่าว
"บางที่ข้าอาจจะอยู่ได้นานเป็นพิเศษนะ ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบสุริยุปราราคาอะไรเงี้ย แต่ในตำนานนะโซลยังเล่าให้ฟังไม่หมดนะ"
'ข้อยกเว้นยังมีให้
เมื่อวันใดสวรรค์เพี้ยน
จึงจะส่งนางพญากลับมา
ไม่ต้องรอเพียญพันร้อยปี
กลับร่างเป็นมนุษย์
จิ้งจอกเก้าหางเฉกเช่นเดิม'" เธอบอกให้เค้าฟัง 
"อันที่จริงแปลกนะ ที่พวกเราจำกลอนนี้ได้ มันยาวมากเลยถุกไหม ไม่ค่อยมีใครเค้าจำหรอก"เธอหัวเราะ
"บางทีวันพรุ่งนี้เจ้าก็คงจะเจอข้าเพราะบางทีข้าอาจจะอยู่เกินซักอีก2-3วัน มีสัปดาห์เลย เหลือเป็นเดือนก็ได้นะ"เธอยิ้ม
"มันไม่คงที่อ่านะ"

"อือ..อรุณสวัสดิ์"เธอพูด
"จิ้งจอกอย่างข้านะ มีประสาทสัมผัสดีกว่ามนุษย์เป็นร้อยเท่าอีกแค่ดาวตกนะ ไม่คะนามือข้าหรอกจะบอกให้"เธอกล่าวแล้วเก็กท่า
"เช้าอย่างนี้มันเหมาะกับการออกกำลังกายนะ..ไว้เจอกันตรงคาเฟ่นะ"ซิงซิงพูดแล้วรีบแปลงร่างจากคนเป็นจิ้งจอกแล้ววิ่งไปอย่าง
อารมณ์ดี จนถึงคาเฟ่ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วก็สั่งอะไรรอเค้าก่อน จนเค้ามาถึง
"เป็นไงออกกำลังกายยามเช้าสดชื่นเนอะ"เธอพูดออกมาแล้วยิ้มอย่างกวนๆ แล้วดูดน้ำส้มทีนึงเพื่อยั่วประสาทเค้า
"ไม่กินเหรอ สั่งมาให้เนี้ย อาหารเช้าวันนี้ ถ้าไม่กินข้ากินเลยนะ"เธอพูดแล้วหยิบซ้อมของตัวเองมาจิ้มใส้กรอกบนจานเค้า
"อร่อนมากเลย~"เธอยิ้มแล้วกัดไปคำนึง

หลังจากที่แฮปชิ่งหนีไม่จ่ายเงินไปซิงซิงก็ไม่รู้สึกระแคะระคายอะไรพร้อมทั้งสั่งของหวานมากินอีกต่างหาก หลังจากเช็คบิลเสร็จ 
ซิงซิงก็หยิบมือถือมาฟังเพลงเดินดูของไป ก็เห็นแฮปเล่นกับแมวอยู่ก็เดินเค้าไปใกล้ๆ 
"แมวนายซินะ น่ารักดีนิ"เธอพูดแล้วลูบคางมัน 
"เมี้ยวๆ"เสียงของแมวตัวนั้นดังขึ้น 
"เอาไปเลี้ยงก็ได้นะ เมฆกับฝนน่าจะชอบ ข้าไม่ว่าอะไร"เธอพูดแล้วเดินไปดูของต่อ ตรงร้านหนังสือ ไม่ก็ร้านยาแล้วอยู่ดีๆ
เธอก็โดนฉุดตัวไปซอยนึง หลังจากที่เธอเห็นหน้าคนที่ฉุดเธอไปแล้วก็ไม่แปลกใจอะไร พร้อมทั้งดีใจด้วยซ่ำ 
"ไงคู่หู"เสียงของเซเทอร์หนุ่ม ยิ่นมือมาไฮไฟว์กับซิงซิง 
"โอส!! เป็นไงบ้างเลออน"เธอถาม 
"สบายดีเว้ย..เออเป็นไงบ้างซิง"เค้าถาม 
"สบายดีเออข้ามีคนจะแนะนำให้รู้จัก"ซิงซิงพูดแล้วกอดคอเค้าลากไปหาแฮป 
"แฮปนี่เลออน เลออนนี่แฮป"เธอบอกให้สองคนรู้จักกัน 
"ดีฮะ"เค้ายิ้มทักทายแฮป 
"เลออนเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ข้าเอง"
 My Dream Selfy

"ข้าขอตัวกลับบ้านก่อนแล้วกันมีเรื่องคุยกับเลออนเยอะเลย"ซิงซิงพูดแล้วลากเลออนกับไปที่บ้านระหว่างทางเดิน
"เค้าเป็นอะไรกับเธออะ"
"สามีทางนิตินัย"เธอพูดอย่างราบเฉย
"ฮ้า!!? สามี!!"เค้าตอบอย่างอึ้ง
"ใช่แล้วหละ แต่เดี๋ยวก็หย่าแหละ"เธอตอบ
"งั้นฉันก็จีบเธอได้อะดิ"เค้าตอบอย่างกวนแต่ฝนแววตาก็มีแบบจริงใจอยู่
"ไอ้บ้า!!"ซิงซิงพูดแล้วตบไหล่เค้า ซึ่งไม่รู้เลยว่าแฮปกำลังจ้องพวกเค้าอยู่
ถึงบ้านที่สระน้ำ
"พี่ซิงซิง พี่เลออนซื้อของเล่นมาให้พวกเราด้วย"เมฆกันรีบวิ่งมาเกาะ
"เอาใจเด็กเลยนะ"เธอยิ้มแล้วหยิกแก้มเค้า เลออนเลยทำการแก้ค้นผลักซิงซิงตกลงไปในน้า เมฆกับฝนเลยผลักเลออนไปด้วย
 เลยกระโดดด้วย 
"จะเล่นใช่ไหม!!?" ซิงซิงตะโกนแล้วสาดน้ำใส่เลออนเมฆกับฝน พวกเค้าเลยเล่นสนุกกันจนัผลอไปสาดใครบางคนเค้า

"หวัดดี~..."เสียงของซิงซิงที่เจื่อนๆแล้วรีบปิดประตู เพราะเธอไม่นึกว่าเค้าอยู่ในห้องน้ำก็นะ ประตูมันเปิดทิ้งไว้อ่ะ
"หายใจเข้า่ หายใจออก..ซิงซิงร่างกายตายไปก็เน่า ตายไปก็เน่า..."เธอพูดกับตัวเองซักพักแล้วก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดหัวตัวเอง แล้วหยิบอีกสามผืนให้อีกสามคน แล้ววานให้เลออนเช็ดผมให้เมฆ
"เดี๋ยวเช็ดผมก่อนเนอะ"ซิงซิงยิ้มแล้วเริ่มเช็ดหัวให้ฝน
"นี่เธอไม่คิดว่าเค้าหึงเลยเหรอ?"
"บ้าแหละ..พึ่งแต่งแค่เมื่อวานเองนะ แถมไม่ได้รักกันอีกต่างหาก"
"แล้วรู้ได้ไงว่าเค้าไม่รัก"
"เช็ดผมไปเลยไป เพ้อเจอ.."

"มีธุระอะไรสำคัญ ถึงเข้ามาในห้อง ตอนที่ฉันกำลังอาบน้ำ"
"นายเป็นประตูทิ้งไว้ ข้าก็ไม่นึกว่าเจ้าจะอยู่ เปิดประตูทิ้งไว้ หัดปิดให้ดีด้วย"
"สัตว์ทุกตัวที่เค้ามาในบ้านจะต้องผ่านการลบเวทย์มนต์และคำสาปที่มันโดนหมดทุกอย่าง และกลับสู่สภาพเดิม ซึ่งน้องเหมียว
เป็นเคสที่สัตว์ที่ต้องคำสาปเป็นก็คือ มีไข้และร่างจะไม่สมดุล ผ่านไปซักสองวันก็โอเคแล้ว ตอนเดินไปดูของข้าให้เลออนช่วยซื้อ
ส่วนผสมมาให้ ข้าปรุงแล้วเลยเอามาให้ ให้น้องเหมียวกินซะ จะได้ดีขึ้น เออ..ข้าขอโทษด้วยแล้วกันนะ"ซิงซิงให้ยาแล้วเดินออกไป
"เลออนข้าไปก่อนนะ"ซิงซิงพูดแล้วเดินออกไป
"ให้ข้าไปเป็นเพื่อนไหม?"เลออนถาม
"ไม่ต้องหรอกฝากดูเมฆกับฝนด้วยนะ"เธอบอกแล้วเดินออกไปกลับไปที่หน้าผา มองพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกแล้วฟังเพลงด้วยแววตาหมองๆ แล้วก็หลับไป ภาพความทรงจำตอนนั้นกลับมาอีกครั้งตอนที่ชายหนุ่มที่เธอรักมาหลบลูกธนูที่ชาวบ้านหมายจะฆ่าเธอ แล้วผลักเธอไปลงในทะเลด้วยกัน แต่เรื่องันก็ผ่านไปหลายร้อยปีแล้วจนเธอจำหน้าเค้าไม่ได้อีกเลย
"ข้าขอโทษ..ถ้าข้าเป็นคนได้ก็ดีนะซิ..เราจะได้อยู่ด้วยกัน"เธอละเมออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาเลอะแก้ม กับเสียงเพลงที่คนหละอย่างกับความรู้สึกตอนนี้

ซิงซิงเริ่มตื่นขึ้นมาแล้วลุกขึ้นมาปรากฎว่าตอนนั้นเป็นตอนกลางคืนแล้ว เธอหยิบมีดมาอันนึงแล้วแทงเข้าที่ท้องตัวเองเลือดของเธอเริ่มไหลไปเรื่อยๆหนองเต็มพื้นไปหมด หัวใจเริ่มเต้นช้าลง และหมดสติไปไหนที่สุด
ประมาณ 30 นาทีก่อนตัดกลับไปที่เลออนที่เห็นแฮปเหมือนจะออกจากบ้านอยู่เลยรีบเข้าไปขวาง
"นี่นายจะทำอะไร?"เค้าถาม
"ฉันขอเตือนไว้ว่าตอนนี้ซิงกำลังทำอะไรสำคัญอยู่ มันไม่เหมาะกับพวกขวัญอ่อนนะ"เค้าขู่
"ถ้าจะไปก็เชิญ แต่อย่าเรียกรถพยาบาลแล้วกัน พาเค้ามาที่นี่ด้วยหลังจากเจอ"เค้าพูดแล้วเปิดทาง
ซิงซิงฟื้นขึ้น และเริ่มตะเกียดตะกายในที่สุด แล้วหยิบขวดเลือดอันนึงที่เธอเตรียมเอาไว้มาดื่มแล้วสลบไป

เลออนเข้ามาในห้องพร้อมดูอาการของซิงซิง
"ทุกๆครั้งซิงซิงจะต้องทำแบบนี้ไม่งั้นเธอจะไม่สามารถมาใช้ร่างนี้ได้อีก...ยัยนี่จะต้องเจ็บปวดแบบนี้ทุกครั้ง"
"ชีวิตของซิงซิงมันขึ้นอยู่กับโซร่าแหละ เพราะถ้าไม่มีโซร่าซิงก็คงตายไปแล้ว..."
"แต่เดี๋ยวจากซิงก็จะกลับมาเป็นโซร่าแล้วนายจะอึ้ง"
"รู้ไหมยัยนี่สามารถฟื้นตัวได้เร็วมากเลยแหละ"
"รอเที่ยงคืนแล้วนายจะได้เห็นกับตา"
"ฉันกลับก่อนหละ"เค้าพูดแล้วลูบหลังเพริซทีนึง
ผ่านไปตอนเที่ยงคืนร่างของหญิงสาวได้กลายเป็นเด็กสาวที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ร่างเล็กลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
หยิบจอยแล้วใส่แผ่นเกม ซึ่งคราวนี้บังเอิญเป็นเกมจีบสาวซะดัวย
"ชิโนบุจัง~น่ารักที่สุดเลย โมเอะอ่ะ"เธอพูดแล้วบิดตัวไปมาเล่นเกมต่อ แล้วไปเจอเพริซพอดี 
"น้องเหมียวๆๆ"เธอพูดแล้วลูบหัวมัน
"น่ารักจังตัวนนี้นี่เอง เมี๊ยวๆๆ ง๊าว"เธอทำเสียงเป็นนอนแมวแล้วเกาพุงให้มัน ถ้าทางเจ้าแม่จะมีความสุขไม่ใช่เล่น

"สบายมากเลยขอรับ แถมยังจีบชิโนบุติดแล้ว"เธอพูดพร้อมยิ้มแบบใส่ซื่อจริงๆ
"ซิงซิงก็โอเคแล้วด้วย"เธอพูด
"น้องเหมียวนายเป็นซอมบี้หรอ?"เธอถาม
"น่ารักจังเหมียวง๊าว น้องเหมียวฉันขอเรียกเธอว่าเหมียวง๊าวนะ"เธอยิ้ม
"เออพรุ่งนี้ฉันจะไม่อยู่บ้านอ่านะ เออมันต้องวันนี้แล้วซิ จะพาเมฆกับฝนไปเที่ยว พวกนี้อยู่บ้านนานๆไม่ได้หรอก ลุงเลออนจะพาไปเที่ยว"
เธอยิ้มอย่างไม่รู้อะไร
"เรียกลุงเลยเหรอะ ==" "เลออนบ่นแล้วเดินกลับไปที่บ้านเค้า
"อย่าลืมมารับนะคะ คุณลุง~"เธอยิ้มแล้วก็เล่นเกมต่อ
"ไปด้วยกันไหมหล่ะ?"เธอถาม

ระหว่างนั้นตอนนอนในความฝันของโซร่าซึ่งปกติมันไม่ใช้ฝันหรอกมักจะเป็นที์อยู่ของซิงซิงๆมากกว่า จนกว่าโซร่าจะกลับถึงจะเป็นฝัน
"ซิงซิงๆจะทำแบบนี้ไปอีกจนถึงเมื่ิอไหร่?"
"ก็ตลอดนั่นแหละ..ข้าอยากให้เจ้ามีชีวิตเหมือนปกติ ตินนั้นเจ้าไม่น่าช่วยชีวิตข้าเลย"
"ถ้าฉันไม่ช่วยคนอื่นก็ต้องมาช่วยแล้วก็เป็นแบบนี้"
"คนอื่นๆเค้ามักจะฆ่าอีกตัวตนนึงนะ เพื่อให้ตัวเองใช้ร่างได้สมบูรณ์แล้วทำไมเธอไม่ฆ่าฉันหละ"
"ก็เพราะข้าไม่อยากเสียตัวตนนึงอย่างเจ้านิ ไม่มีปัญหาหรอก"
กลับไปที่ในความจริงโซร่าก็เป็นเช่นเคยนอนละเมอแต่คราวนี้ไปไกลจนเดินไปหยิบมีดมา
แล้วลงมือทำพาย และในความฝันคือเธอเอาพายมาปาใส่แฮปพอดีเธอเลยโยนใส่พอดีแล้วเดินไปที่สระว่ายน้ำแล้วเผลอหล่นไปโดนน้ำ
เธอถึงตื่น